Wijnen uit Nieuw-Zeeland

De wijnbouwgeschiedenis van het land gaat echter meer dan een eeuw terug: in 1840, het jaar van het Verdrag van Waitangi dat de toetreding van Nieuw-Zeeland tot het Gemenebest officieel maakte, werd al de eerste fles wijn geproduceerd. Sinds de eerste aanplant van wijnstokken op het eiland in 1819 hebben talrijke immigranten, ontdekkingsreizigers en missionarissen hun steentje bijgedragen aan deze ontwikkeling. Britten, Fransen en Kroaten volgden elkaar in de loop van de 19e eeuw op om de wijnbouw in Nieuw-Zeeland te ontwikkelen, maar het land werd getroffen door schimmelziekten en phylloxera, waardoor de ontwikkeling van deze opkomende activiteit aanzienlijk werd vertraagd.

Pas tijdens de Tweede Wereldoorlog maakte de wijnindustrie een explosieve groei door. De invoerrechten werden verhoogd en de staat stimuleerde de groei van de sector. In de jaren 1960-1970 ontving Nieuw-Zeeland enorme investeringen van de Verenigde Staten en Australië, waardoor de productiemethoden en de kwaliteit van de wijnen, die aanvankelijk voornamelijk licht, fruitig en lichtzoet waren op basis van Muller-Thurgau, aanzienlijk konden worden verbeterd.

In de jaren 90, na de afschaffing van de douanebarrières voor de invoer van buitenlandse wijnen, kreeg de Nieuw-Zeelandse wijnindustrie te maken met concurrentie uit Australië. Daarom breidde het land zijn exportstrategie massaal uit, van NZ$ 18 miljoen in 1990 tot NZ$ 1,5 miljard in 2015. 

Er werden nieuwe wijngaarden aangelegd van het noorden van het eiland tot Central Otago, en het aantal wijngaarden is nu gestegen tot 670.

Volgens de Internationale Organisatie voor Wijnbouw en Wijn is Nieuw-Zeeland in 2015 de 17e wijnproducent (in volume), goed voor bijna 1% van de wereldproductie.