Nieuw-Zeelandse wijnen

De wijnbouwgeschiedenis van het land gaat echter meer dan een eeuw terug: in 1840, de datum van het Verdrag van Waitangi waarmee de integratie van Nieuw-Zeeland in het Gemenebest werd geformaliseerd, werd de eerste fles wijn al geproduceerd. Sinds de eerste wijnstokken in 1819 op het eiland werden geplant, hebben veel immigranten, ontdekkingsreizigers en missionarissen hun steen aan het bouwwerk toegevoegd. De Britten, Fransen en Kroaten werkten allemaal aan de ontwikkeling van de wijnbouw in Nieuw-Zeeland in de 19e eeuw, maar het land werd getroffen door cryptogame wijnstokziekten en phylloxera, wat de ontwikkeling van deze jonge activiteit aanzienlijk vertraagde.

Pas na de Tweede Wereldoorlog explodeerde de wijnindustrie. De importbelastingen werden verhoogd en de staat bevorderde de groei van de sector. In de jaren 1960 en 1970 ontving Nieuw-Zeeland massale investeringen uit de Verenigde Staten en Australië, wat leidde tot een duidelijke verbetering van de wijnbereidingspraktijken en de kwaliteit van de wijnen, die aanvankelijk voornamelijk lichte, fruitige en lichtzoete wijnen op basis van Muller-Thurgau waren.

In de jaren 1990, na de afschaffing van de douanebarrières voor de invoer van buitenlandse wijnen, kreeg de Nieuw-Zeelandse wijnindustrie te maken met concurrentie uit Australië. Daarom ontwikkelde ze haar exportstrategie massaal, van NZ$18 miljoen in 1990 tot NZ$1,5 miljard in 2015.

Van het noorden van het eiland tot Central Otago worden nieuwe landgoederen aangelegd, waarvan er nu 670 zijn.

Volgens de International Organisation of Vine and Wine was Nieuw-Zeeland in 2015 het 17e grootste wijnproducerende land (naar volume), goed voor bijna 1% van de wereldproductie.